У горадзе Вілейцы існуе такая вуліца як "Савецкая".

На наш погляд, называць вуліцу ў гонар былога дзяржава СССР у незалежнай Рэспубліцы Беларусь няўяўна.

Мы лічым, што назва Савецкага Саюза няварта быць увекавечанай на мапе горада Вілейкі .

Паводле звестак старшыні праўлення Міжнароднага таварыства "Мемарыял" Арсенія Рагінскага за перыяд з 1918 да 1987 года паводле захаваных дакументаў арыштаваных органамі бяспекі было 7 мільёнаў 100 тысяч чалавек у СССР. Частка з іх была арыштаваная не паводле палітычных артыкулаў, бо органы бяспекі арыштоўвалі ў розныя гады і за такія злачынствы як бандытызм, кантрабанда, фальшываманецтва. Гэтыя падлікі, хоць і былі ім зробленыя да 1994 года, свядома не былі ім апублікаваныя, так як уваходзілі ў супярэчнасць з існаваўшымі ў тыя гады значна вялікімі лічбамі арыштаў.

Паводле звестак дакладу выканаўчага дырэктара "Мемарыяла" Алены Жамковай "маштабы Савецкага палітычнага тэрору", з 1918 па 1987 гг. па абвінавачваннях у антысавецкай дзейнасці і агітацыі было арыштавана 4 мільёны 700 тысяч чалавек, былі расстраляныя 1 мільён чалавек, усяго пацярпела (з улікам дэпартаваных і раскулачаных) 11 мільёнаў 700 тысяч чалавек.
Паводле ацэнак гісторыка В. П. Папова, агульная колькасць асуджаных за палітычныя і крымінальныя злачынствы ў 1923-1953 гадах складае не менш за 40 млн. на яго думку, гэтая ацэнка " вельмі прыблізная і моцна прыніжаная, але цалкам адлюстроўвае маштабы рэпрэсіўнай дзяржаўнай палітыкі ... калі з агульнай колькасці насельніцтва адняць асоб да 14 гадоў і старэйшых за 60, як малаздольных да злачыннай дзейнасці, то высветліцца, што ў межах жыцця аднаго пакалення — з 1923 па 1953 г. — быў асуджаны практычна кожны трэці дзеяздольны член грамадства». Толькі ў РСФСР агульнымі судамі прысуды былі вынесеныя ў дачыненні да 39,1 млн чал., прычым у розныя гады да рэальных тэрмінаў зняволення было прысуджана ад 37 да 65% асуджаных (не ўключаючы рэпрэсаваных з боку НКВД, без прысудаў, вынесеных судовымі калегіямі па крымінальных справах Вярхоўных, краявых і абласных судоў і пастаяннымі сесіямі, якія дзейнічалі пры лагерах, без прысудаў ваенных трыбуналаў, без ссыльных, без высланых народаў і г.д.).

Па дадзеных дэмографа А. Г. Вішнеўскага, " агульная колькасць грамадзян СССР, якія падвергліся рэпрэсіям у выглядзе пазбаўлення або значнага абмежавання волі на больш ці менш працяглыя тэрміны "(у лагерах, спецпасяленнях і т.п.) з канца 1920-х па 1953 г. «склала не менш 25-30 мільёнаў чалавек»(гэта значыць асуджаных па ўсіх артыкулах КК СССР, уключаючы таксама спецпасяленцаў). Паводле ягоных звестак, са спасылкай на В. М. Зямскова "толькі за 1934-1947 гады ў лагеры паступіла (за вылікам вернутых з бегаў) 10,2 млн чалавек". Аднак сам Зямскоў піша не пра зноў паступілі кантынгентах, а апісвае агульны рух лагернага насельніцтва ГУЛАГа, гэта значыць у гэты лік уключаны як зноў прыбылі асуджаныя, так і тыя, хто ўжо адбывае тэрміны зняволення.
(https://ru.wikipedia.org/wiki/Политические_репрессии_в_СССР)

Мы цалкам падзяляем пункт гледжання вышэйзгаданых аўтараў, падстаў сумнявацца ў прыведзеных імі довадах у нас не маецца.

На наш погляд, называць адну з вуліц Вілейкі краінай, дзе не выконваліся правы чалавека, былі жахлівыя рэпрэсіі цынічна і агідна.

І таму мы, ніжэйпадпісаныя жыхары і госці горада Вілейка, кіруючыся арт.20 Закона "Аб найменнях геаграфічных аб'ектаў", якая ўстанаўлівае, што прапановы аб перайменаванні складовых частак населеных пунктаў могуць уносіць мясцовыя выканаўчыя і распарадчыя органы, рэальныя зваротам патрабуем Вілейскі райвыканкам, скарыстацца наяўных у яго правым і ўнесці прапанову аб перайменаванні вуліцы Савецкай у Вілейскі гарадскі Савет дэпутатаў.